En Ariane Schluter beschrijft, met haar prachtige stem en intonatie, hoe ze al haar energie stopte in ruziemaken, schelden en schreeuwen, wellicht de meest voorkomende schadelijke vorm van ‘communicatie’.

Tekortkoming om een langdurige relatie vol te houden, het tekent de bijzondere muziektheatervoorstelling Stiekem Hooglied. Accordeonduo Toeac van Pieternel Berkers en Renée Bekkers bepaalt de sfeer van de voorstelling. Dat doet het met eigen werk en muziek van Grieg, Lohse, De Murashkin.

Peer Wittenbols is de passende toneelschrijver met muzikale talenten, want hij won bijvoorbeeld tweemaal de Annie M.G. Schmidtprijs voor beste theaterlied (met Gerard van Maasakkers en met Joost Spijkers). Hij tekent voor het melancholische Hooglied van verlangen naar wat ooit was en de eenzaamheid die erop volgt. De intimiteit van een kleine zaal als de Schuur in Haarlem was geknipt voor de première van deze voorstelling.

Veerboot als symbolisch decor

Hera (Schluter) en Roeland (Horsting) ontmoeten elkaar op het dek van de nachtelijke veerboot tussen Nederland en Noorwegen – en tussen verleden en toekomt - waar ze in gesprek raken over ieders mislukte huwelijksleven. Zij probeert er verhaal aan te geven (ook letterlijk, van roman naar novelle naar ‘kort verhaal’), hij te overdenken wat te doen nu zijn vrouw hem op reis stuurde om te bepalen wat hij eigenlijk wil met hun relatie die hem geen inspiratie meer biedt.

Dit delen van het lot mondt spoedig uit in wederzijds verlangen, vooral van zijn kant - zoals dat gaat met mannen die menen dat ze troost vinden in erotiek met een ander. Maar die aantrekking mondt – gelukkig – nergens in uit, de melancholie krijgt meer en meer de overhand: “Als ik dan toch ongelukkig moet zijn met iemand, dan het liefst met jou.”

Gaandeweg wordt de dialoog onder regie van Ria Marks scherper en mooier met de accordeons die tijdig overnemen waar woorden tekortschieten met tenslotte de conclusie van Hera: “Als jij nu terug gaat naar je gezin, spring ik over de reling.”

Het floept er plotsklaps uit na een uur spelen, het licht gaat uit, afgelopen. Dat einde komt bruusk, terwijl ik verwachtte dat ze dieper zouden gaan in analyse en emoties van hun relationele ellende. Vond ik het recente relatiedrama Hulde (waarin de scheiding er niet kwam) te lang, dit stuk duurt wellicht te kort.

Positief: dus kun je Stiekem Hooglied het best gaan bekijken met een partner of vriendin met wie je nog lang kunt napraten. Deze bijzondere voorstelling, die m’n hang naar melancholie midscheeps raakte, beklijft wel.

*) Stiekem Hooglied, een productie van Toeac, is nog tot 25 mei in gans het land te beluisteren en te zien.

**) Foto’s: Bowie Verschuren