Kalverliefde, eerste seks, verhuizing naar Den Haag (voor haar met tegenzin vanuit het geliefde Zuid-Limburg) en de geboorte van een zoon en dochter volgen elkaar zo razendsnel op dat je als kijker meent binnen een uurtje weer aan de borrel te staan. Maar dan vertraagt Hulde!.

Ware liefde

De vrije seks van flower power tart hun huwelijk, met vreemdgaan van Geesje en een abortus van zwangerschap. Adam raakt aan de drank. De onontkoombare scheiding na een breed uitgesponnen dreiging van de huwelijkscrisis wenden ze verrassend af. Het mondt uit in een gezamenlijk – beroerd, want nog geen AI – Sinterklaasgedicht waarin ze hun inmiddels volwassen kinderen de aard van hun ellende proberen uit te leggen

Zijn ontslag en werkloosheid markeren de volgende crisis, gered door Geesje. Ze volgt hem een keer op zijn dagelijkse vertrek met aktentas die hij voortzet alsof hij nog werk heeft – teneinde schande in de buurt te voorkomen - en zijgt liefdevol naast hem neer op zijn bankje in het park. De dialoog die zich dan ontspint vormt het hoogtepunt van zeventig jaar liefde. (Je mag hopen dat zo’n miniem moment van grootsheid iedereen treft die op punt van breken staat, in welke relatie dan ook.

Vanaf dat hoogtepunt kan het slechts bergafwaarts gaan richting derde en definitieve crisis; de dementie van Geesje en verhuizing naar een gesloten afdeling van het bejaardenhuis. De tragiek kennen we, maar de boosheid uit onmacht van Adam om de geestelijke aftakeling van zijn geliefde heb ik in de praktijk nog nooit gezien.

(Tekst loopt door onder de foto's)

Aanrommelen

Ook ken ik weinig stellen – ze zijn geboren rond 1930, net als m’n ouders – die de vrije seks beleden. Aan de Flower Power had het overgrote deel van Nederland part noch deel, maar in toneel doet het goed. En draagt bij aan de geweldige muziekkeuze in Hulde! (speellijst), met passende nummers. Ze zijn, vanwege muziekrechten, kortdurend, maar het fenomenale White Rabbit van Jefferson Airplane speelde helemaal af en deed me sidderen van mededogen. Het leven is tragiek:

When logic and proportion
Have fallen sloppy dead
And the White Knight is talking backwards
And the Red Queen's off with her head
Remember what the dormouse said
Feed your head

Iets minder poëtisch: wat Adam aan het begin zegt over eerste seks blijkt het motto van het hele stuk: “Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is, en daartussen door rommelt iedereen maar wat.”

De tekst van Peer Wittenbols is een uitstekende dialoog, zelden verrassend maar zo tot eenheid gesmeed door Carine Crutzen, Bert Luppes en regisseur Titus Tiel Groenestege dat het genot van herkenbaarheid en voortreffelijk spel het wint van het gebrek aan verrassing en van interactie met de tijdsgewrichten. Zo wordt de regering Lubbers-Ruding even neergezet als schuldig aan de werkloosheid van Bert Adam, maar daar blijft het bij. Het decor, periodiek schuiven met stoelen en wat kledingrekken, is al even mager. Maar dat mag niet deren, zo meeslepend en geestig is Hulde! op zichzelf.

En het publiek? Overwegend grijs, gelukkig maar, ze zijn begripvol, jongeren moeten hun reis nog maken met al zo belangrijke en onmisbare ambities en uitdagingen. Ze hoeven nog niet te denken aan het dekentje dat Adam aan het einde zachtjes over Geesjes’ gezicht schuift.

Het is volbracht…

*) Voorstelling Hulde! Van Kobra Theaterproducties, gezien 21 februari 2025 in Noordwijk. Nog te zien tot eind maart 2025 in theaters in gans het land.

**) Foto’s: Annemieke van der Togt