Het Financieele Dagblad publiceert vandaag een vraaggesprek met Brink onder de kop: ‘Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Ik heb een schoon geweten’. Dat is geen nieuws, maar een open deur. Het tegendeel zou nieuws zijn: ‘Nu moet ik eindelijk zeggen, ik heb geen schoon geweten.’

Wel opvallend zijn vorm en inhoud waar het gaat over De mislukte beursgang van World Online in 2000. Qua vorm zegt Brink eerst over het onderwerp World Online: “Ik wil er niet meer over spreken, sorry.” Maar net als vroeger kan Brink zelfs een belofte aan zichzelf niet nakomen. Verderop komt ze er wel op terug:

“Mannen maakten mij tot zondebok. Het was discriminatie. Zulke grote beursgangen zijn er weinig en zeker niet van een vrouw. Ik had alleen maar adviserende mannen om me heen en mannelijke journalisten tegenover me…Een vrouw aan de top? Dat aanvaarden ze niet.”

Een jaar geleden heb ik het verhaal van World Online nog eens feitelijk op een rij gezet. Enkele feiten: Brink had als oprichter al voor de beursgang, eind 1999, twee derde van haar aandelen World Online (10 procent) verkocht voor 6 dollar per stuk. Dat was aanmerkelijk goedkoper dan de introductiekoers van 43 euro in maart 2000. Ze beurde 120 miljoen gulden, maar bazuinde een maand eerder rond dat World Online vier tot vijf miljard euro waard was. Haar aandelen waren op grond daarvan dus vier keer zo veel waard dan die 120 miljoen, bij de beursgang zouden ze acht keer zo veel waard zijn, bijna een miljard gulden.

Dat werd verzwegen in het prospectus van de beursgang in maart 2000 en daarvoor zijn Goldman Sachs en ABN Amro veroordeeld, Brink niet want niet zij schreef het prospectus. De verkoop van haar aandelen of verzwijgen “om de toekomst van haar familie veilig te stellen” vond ik evenmin een misdaad.

Illusiekoningin

Nee, de aard van World Online onder Brink was één aanhoudende reeks leugens over de aard, prestaties en waarde van het bedrijf, nepnieuws avant la lettre. Het woord ‘strategische alliantie’ viel te pas en te onpas. Dat schreef ik aan het eind van het jaar 2000 in een portret over Nina Brink onder de titel ‘Zakenvrouw van het jaar 2000’.

Brink voerde jarenlang processen tegen deze publicatie, omdat kwalificaties in het artikel “onjuist, onzinnig en grievend zijn. Brink stelt tevens dat sprake is van aantasting van haar eer en goede naam, terwijl inbreuk wordt gemaakt op haar persoonlijke levenssfeer”. Ze verloor.

Brink voerde dus een proces om wraak te nemen. Bij Eric Smit, die een biografie schreef, liet ze beslag leggen, waarop Brink en Smit een – tot dusver geheime - overeenkomst tekenden. Ook diverse ex-werknemers en partners kunnen meepraten over wraak van Brink. Niettemin zegt ze met droge ogen in het FD: “‘Ik ben zeer vergevingsgezind.” De interviewer laat het passeren

Brink laat erop volgen: “Je weet, ik was zeer close met Nelson Mandela.” En ook: “In Amerika ben ik een icoon. Wereldwijd zelfs…”

Imago Brink volgens ChatGPT

Wat denkt AI ervan? Over mandela zullen we het maar niet hebben. De vraag: “Which public image has Nina Brink?”

Het antwoord van Perplexity: “Ondanks pogingen om haar imago te rehabiliteren, blijft Brink een onderwerp van fascinatie en kritiek in Nederlandse zakenkringen. Samengevat is het publieke imago van Nina Brink dat van een controversiële, ambitieuze ondernemer wiens zakelijk inzicht en persoonlijke stijl haar tot een polariserende figuur in de Nederlandse zakengeschiedenis hebben gemaakt.”

Volgens ChatGPT: “Samengevat wordt het publieke imago van Nina Brink gekenmerkt door haar rol als baanbrekende zakenvrouw in de tech-industrie, overschaduwd door controverses in verband met de beursgang van World Online, die een blijvende impact op haar reputatie hebben achtergelaten.”

Wellicht reden voor een eerste proces tegen AI-diensten vanwege imagoschade?