Op Twitter en andere sociale media schieten mensen, ook politici, uit de heup oftewel impulsief oftewel met ‘Systeem 1’ denken en uiten van Daniel Kahnemann. De opwinding en sensatie van X zijn voor de kletsshows op tv en artikelen online en in kranten een welkome bron. En als medium genereer je daarmee weer meer reacties van je publiek, meer ‘betrokkenheid’ en dat levert de uitgevers zoals Mediahuis en DPG meer kliks en inkomsten op.

Het verdienmodel heet O P H E F. Bovendien schijnen bekende Nederlanders er pas bij te horen als ze in de media kunnen roepen 'dat je de drek van de sociale media over je heen krijgt’. Dit vuil komt van personen die de uiting van hun mening vroeger moesten beperken tot de kroeg en voetbalkantine maar nu een digitale microfoon hebben. Negeren lijkt me, met wat zelfbeheersing; geen grote inspanning toch? Maar nee, te pas en te onpas nemen reguliere media dit uitgestorte vuil van X over.

Sanders misvatting

Dan heb je nog de methode-Schimmelpenninck, die ik zo noem omdat ik er op Twitter/X voor het eerst mee geconfronteerd ben door Sander Schimmelpenninck. Dat gaat zo: je kritiseert hem op Twitter inhoudelijk. Hij reageert hard en afwijzend, en vervolgens nemen zijn volgers het discours over en bestoken je met negatievere, steeds hardere ad hominem veroordelingen. De schare fans beschermt de man die kan beweren dat hij dit allemaal niet veroorzaakt en zich verder afzijdig kan houden.

Van Schimmelpenninck zendt de Vpro nu een serie over sociale media uit. Hoezo hypocrisie? In Het Parool zegt hij dit weekendover Twitter: “Een debat kan juist beter worden als je de zaken scherp en helder formuleert. Het probleem zijn de strafbare feiten. Opruiing. Doodsbedreigingen. Laster. Misinformatie. Ik zeg eerlijk: ik heb soms echt plezier gehad in het geven van snedige of vileine commentaren. Maar in mijn programma werp ik ook de vraag op of ik ermee wil doorgaan.”

Het probleem van X vormen volgens mij juist niet de strafbare feiten, want die zijn evident. De uitingen die niet strafbaar zijn vormen het probleem van Twitter: gebrek aan fatsoens- en omgangsvormen, om nog niet te spreken van de oeverloze gelijkhebberij van bekendheden, die dwars tegen alle waarden van een mooie discussie ingaat. Het zo veel mogelijk op scherp zetten van debatten met vasthouden aan eigen gelijk vormen de kenmerken van X.

Columnisten als Schimmelpenninck behandelen zelden of nooit hun ongelijk, niet in hun primaire media noch op X. Terwijl het doel van debat volgens mij juist het zoeken is, de ambivalentie, de twijfel, het mogelijk ongelijk, de hogere intelligentie van anderen die jou op een mooier pad zetten. Zoals dit weekend fenomenaal verwoord in het prachtige vraaggesprek van Michael Persson met de Joodse schrijver en grootse levenskunstenaar Etgar Keret.

Mede aansprakelijk voor het riool?

Dat verrijken van je spectrum aan argumenten en opvattingen kan natuurlijk heel goed zonder Twitter, maar bij goed en bescheiden gebruik, met de juiste personen om te volgen, word je geattendeerd op andere meningen en nieuwe inzichten. Die sneeuwen onder op X, dat is duidelijk. Dus kun je je tijd wellicht beter besteden aan nieuwsbrieven van intelligente mensen en titels Als The New Yorker, The Atlantic, The Guardian (links) en Quilliette (rechts), etc.

Gebrek aan zelfbeheersing is een goede reden om Twitter te verlaten, tenzij je erin slaagt om je gedrag te veranderen. Als je de hitte niet aankunt, verlaat je de keuken zoals afgelopen week een redacteur van NRC. Die betrapte zichzelf erop voor de zoveelste keer in privétijd Twitter te lezen. Kun je Twitter dan niet bescheiden, verantwoord en verrijkend gebruiken?

Volgens Douglas Rushkoff is het antwoord ‘nee’. Hij verlaat X. Dat hij de stap juist nu zet, is geen toeval en ook door emotie gevoed. De reacties op Twitter op de oorlog tussen Hamas en het Israëlische leger vormen voor hem de druppel. Als historicus vraag ik me dan af: in hoeverre heeft Twitter zelf een rol in het veroorzaken van deze oorlog? En in de uitbereiding ervan buiten de betrokken regio? Was dat ook zonder Twitter niet al decennia het geval?

De antwoorden vinden vereist het nodige zoeken. Helpt X me daar nog bij? Wellicht een nog belangrijker vraag: help je X met je deelname aan de macht om zo veel vuil over de mensheid te kunnen uitstorten? Of moet je juist blijven meedoen om het goede voorbeeld te geven? Helpt dat om  je eigen driften te beteugelen?

Hier volgt de hele motivatie van Rushkoff, vertaald uit de nieuwsbrief die is geformuleerd vanuit jongste aflevering van Team Human van 25 oktober 2023, aangevuld met wat links en tussenkoppen.

Parlement van een vlucht vogels

“Ik verlaat eindelijk, definitief, volledig X, en waarschijnlijk alle sociale media. Voorgoed. En ik moedig mensen aan hetzelfde te doen. Ik zit nu al een paar weken op deze platforms te kijken naar wat er doorgaat voor debatten over de crisis in het Midden-Oosten en ik heb echt het punt bereikt waarop ik niet meer terug kan.

De gedachte kwam voor het eerst op toen ik met mijn dochter praatte over een gedicht dat ze leest in haar Chaucer-klas op de universiteit, genaamd Parliament of Fowls. Het verhaal gaat over een man die een boek van Cicero leest over een concept dat ‘gemeenschappelijke winst’ heet, wat eigenlijk een kruising is tussen Hayeks ‘catallaxie’ [zie Katellaktie] (waarbij de vrije markt tot de ideale oplossing komt) en de Hegeliaanse synthese.

Als iedereen zijn standpunt beargumenteert in een marktplaats van ideeën, komen ze tot het gemeenschappelijk goed. Maar dan valt de man in slaap en droomt dat hij in een gigantische bijeenkomst van vogels belandt - een parlement van vogels - die een grote ruzie hebben: welke jongensarend een meisjesarend zou moeten kiezen om mee te trouwen.

En ze ruziën allemaal uit eigenbelang. Het is net één grote Twitter van vogels. Het is allemaal gewoon twitter. Musk mag de naam dan veranderd hebben in X, maar het blijft dit gekwetter van vogels, van mensen die niet van goede wil zijn om tot een gemeenschappelijk begrip te komen.

In Chaucers verhaal komt de natuur uiteindelijk tussenbeide en vraagt het meisje met wie ze wil trouwen, en ze zegt dat ze volgend jaar terugkomt om te kiezen. In plaats van het definitieve einde krijgen we deze aanhoudende onzekerheid - waar we het bij Team Human altijd over hebben. We vieren het onopgeloste, het tussenin, de ambivalentie die ons in leven houdt. Dat zorgt ervoor dat we terugkomen.

Is de gedode baby Israëlisch of Palestijns?

En Twitter tolereert die ambiguïteit niet. Het mist het gematigde, het emotionele, het poëtische... de hele menselijke ervaring. En als ik zie hoe het platform, en soortgelijke platforms, worden gebruikt om het Midden-Oosten opzettelijk te beïnvloeden? Ik bedoel, over het verkeerde gereedschap voor het verkeerde werk gesproken.

En het werd me allemaal duidelijk toen ik op het platform was (vooral om een link te plaatsen over de aflevering van vorige week. Publiciteit!) toen ik een getweet beeld van een dode baby zag, gevolgd door een lange ruzie. En beneden in de discussie vraagt iemand uiteindelijk: “Wacht eens even. Is dat een Palestijnse baby of een Israëlische baby?” Hij moest weten wat voor soort baby het was, zodat hij wist wat hij ervan moest denken. (Hij maakte duidelijk dat hij alleen gaf om de baby's aan één kant.) En ik ben de laatste tijd van streek over veel dingen, maar de onmenselijkheid in de reacties van mensen op horror was overweldigend. En ik huilde slechts.

En ik realiseerde me dat dit gewoon niet goed voor me is. En ik had dit jaren geleden al afgezworen. Ik heb Facebook al in 2013 publiekelijk verlaten. Dus nu, nee. Ik stap definitief uit X. En uit sociale media. Ik zal nog steeds het net gebruiken en bulletinboards met menselijke moderatie - Discord, MetaFilter, Reddit, The Well - en misschien zal ik kijken of de federatieve ruimtes zoals Mastodon en BlueSky beter werken. Maar X? Ik ben er definitief klaar mee.

Altijd al weerzin. Om eerlijk te zijn vond ik het nooit gepast om überhaupt op sociale media te zijn. Tegen de tijd dat sociale media opkwamen - ik bedoel blogger en andere peer-to-peer, amateur publicatieplatforms vóór MySpace en Facebook - was ik al een gepubliceerde auteur. Het voelde verkeerd voor mij om me in die ruimtes te begeven. Ik had Cyberia en Media Virus geschreven, en had columns gepubliceerd in New York Times, The Guardian en Sydney Morning Herald [en bij Netkwesties, oudere columns zoeken we op]. Als professioneel schrijver leek het me ongepast om te publiceren op sociale mediaplatforms. Ik had al een platform en deze ruimtes waren bedoeld voor mensen zonder eigen platform.

Sociale mediaplatforms waren voor mensen die niet zoals ik driehonderd dollar per column betaald kregen; ze waren een plek voor mensen om hun verhalen en meningen en perspectieven te delen. Omdat het niet professioneel was, was er nog iets anders dat er bijzonder mooi aan was. Het was voor amateurs, net als het oorspronkelijke internet.

We hadden mensen die schreven over de beste pizzeria's in Atlanta, die meningen deelden over esoterische muziek en die filmrecensies schreven. Het was niet de bedoeling om de Associated Press te vervangen, maar om iets heel anders mogelijk te maken. En natuurlijk, af en toe werden die blogs en websites zo populair dat ze overgingen in professioneel publiceren. Zoals Ain't it Cool News, dat begon als recensies van sciencefictionfilms geschreven door een kind in de kelder van zijn ouders en uitgroeide tot de belangrijkste recensiesite voor dat genre.

Professionals namen het over

Mijn probleem is toen het de andere kant op ging: toen professionals de ruimte begonnen te koloniseren, wat om een paar redenen dom blijkt te zijn geweest. Ten eerste veranderde het de hobbyisten- en amateurcultuur in iets anders. Ik heb het vaak gehad over hoe investeerders, zakenmensen en Wireds libertariërs het internet commercialiseerden. Ze veranderden een hobbyistisch, amateuristisch, academisch en shareware landschap in iets totaal anders.

Maar professionele schrijvers en publicaties koloniseerden en veranderden ook de amateuristische kwaliteit van sociale media ruimtes. De schilderachtige, amateuristische (dus door liefde gedreven) ruimtes zoals Blogger en MySpace, waar mensen zich vrij konden uiten, werden competitiever. In plaats daarvan werden ze gedreven door het aantal klikken, advertentieverkoop en uiteindelijk invloed.

Ik heb het ook altijd een domme zet gevonden, vanuit het perspectief van een professionele schrijver. Als je ergens een professioneel platform hebt of een column waar je voor betaald wordt, waar heb je dan nog een sociale media platform voor nodig? Het is een beetje als een Shakespeariaans acteur op het podium van de Globe die in de kuil springt waar de holbewoners zijn. Ja, de holbewoners schreeuwen dingen, maar jij staat op het podium. Van het podium afspringen is het voordeel opgeven - ja, het voordeel - waarvoor je zoveel jaren als professional hebt gewerkt. Ga je weer in de strijd springen? Vanaf nul beginnen?

Journalisten dan?

Voor de professionele journalist betekent springen in de sociale media het weggooien van een ondersteunend publiek en een basis van respect. Het is alsof je het park ingaat en op een zeepkist gaat staan.

Het doet me denken aan die keer dat ik als klein kind een lot uit de loterij wilde kopen en mijn vader zei: “Verspil je geld niet aan de loterij.” Ik vertelde hem dat ik kans wilde maken op een miljoen dollar en hij zei: “Douglas, als je denkt dat je slimmer of bekwamer bent dan de gemiddelde man, dan moet je geen lot uit de loterij kopen. Want dan verlaag je het voordeel dat je misschien hebt ontwikkeld door hard te werken en dingen te leren.”

En dat is me altijd bijgebleven. Ik weet dat het wellicht elitair is, maar ik begrijp wat hij bedoelde. Voor de professionele journalist betekent springen in de sociale media het weggooien van een ondersteunend publiek en een basis van respect. Het is alsof je het park ingaat en op een zeepkist gaat staan. In de parken in Engeland stonden vroeger gekke filosofen op melkkratten hun verhaal te doen. Dat is sociale media, wanneer het op zijn allerbest is. Voordat de algoritmes eraan te pas kwamen.

Twijfels delen

Of je bent docent aan een universiteit, je geeft een college met twee-, drie- of vierhonderd luisteraars, hopelijk omdat ze je respecteren en begrijpen dat je hun docent bent, dan kun je dit sociaal geconstrueerde machtsverschil erkennen en het in ieders voordeel gebruiken.

Het mooiste is dat je het kunt gebruiken om op een heel andere manier op je hoede te zijn dan wanneer je op een zeepkist in het park staat. Het mooie van een professioneel platform om vanaf te spreken is dat je je kwetsbaarder kunt opstellen. Je hoeft niet te vechten voor dominantie.

Dus het maakt je vrij om je twijfel te uiten, om te delen waar je staat en om te praten over de moeilijke, dubbelzinnige, tussenliggende aard van echte problemen. Ik weet dat veel mensen het niet op die manier gebruiken, maar dat was voor mij altijd het punt. Als ik een boek heb geschreven en je hebt het boek in je handen en je gaat het lezen, dan heb ik dat deel al gewonnen. Dus nu kan ik open, kwetsbaar en ambivalent over dingen zijn en mensen daadwerkelijk door de ervaring van twijfel leiden.

In plaats van sociale media te verbeteren, veranderde professionalisme het van een speelruimte in een ruimte met enige autoriteit. Wat daar gebeurt is belangrijk. De professionals zijn daar. Het is gelegitimeerd, inclusief de waanzin van de kerel op de zeepkist. En verschijnt allemaal in hetzelfde formaat tekst. Ondertussen beroven we de ruimte van zijn unieke sociale kracht en beroven we de hobbyisten van hun mogelijkheid om te experimenteren of zelfs hun vaardigheden te ontwikkelen om een professional te worden.

Niet de stem van het volk

Toen wij als professionals de sociale media in gingen, hebben we de ruimte niet alleen beroofd van zijn sociale kracht, we hebben er ook de plek van gemaakt om zogenaamd serieuze gesprekken te voeren. En dat is het niet. Ik weet dat CNN en MSNBC Twitter behandelen als een primaire bron, maar dat is het niet. Het is niet eens een accurate barometer van het publieke sentiment. Het zijn gewoon de boze commentaren zonder de artikels. De meeste goede publicaties hebben hun commentaarpanels juist gesloten omdat ze onhandelbaar, verkeerd of zelfs desinformatief waren.

Sorry, maar het Here Comes Everybody fenomeen dat Clay Shirky voorspelde heeft niet zo goed uitgepakt. Openbare discussies werken niet op grote schaal. Het gaat prima in de kroeg op de hoek. Kijk uit voor Joe. Hij zegt gekke onverdraagzame dingen. Als Joe binnenkomt, stoppen we met praten over politiek en veranderen we het onderwerp in sport. Vijf mensen kunnen de onverzettelijke onverdraagzaamheid van iemand in hun echte gemeenschap matigen of vermijden.

Deze lokale, niet-schaalbare voorbeelden van openbaar discours zijn geen vervanging voor CNN of de New York Times. Maar dat zijn sociale media ook niet, ook al denken zoveel mensen nu dat ze naar die platforms moeten rennen om het echte verhaal te krijgen. Dat komt omdat de echte nieuwsnetwerken zich tot Twitter wenden alsof het een primaire bron is.

“Laten we naar Twitter gaan om erachter te komen hoe het publiek over deze oorlog denkt.” Echt? Dat is net zoiets als naar de psychiatrische afdeling van Bellevue gaan om erachter te komen hoe mensen denken over actuele gebeurtenissen. Als je verslag uitbrengt vanuit X, ben je er nog slechter aan toe omdat Musk de hele zaak heeft aangepast ten gunste van autoritarisme. Hij heeft de slechtste eigenschappen van de maffia geïnstitutionaliseerd en versterkt.

Desinformatie van betaalde accounts

Volgens Newsguard komt 74 procent van de meest virale, desinformatieve beweringen met betrekking tot de oorlog op X van gebruikers met een ‘blue check’. Dit wordt algoritmisch primnair gepromoot, omdat deze gebruikers (of bots) 8 dollar hebben betaald. Ze krijgen dus een blauw vinkje, dat nog steeds wordt verankerd als teken van geloofwaardigheid, en een boost van het algoritme. En op deze accounts verschijn vreselijke beweringen, bijvoorbeeld dat Israël 33.000 Palestijnse kinderen heeft gedood, dat Oekraïne wapens heeft verkocht aan Hamas, dat de Hamas-aanval een valse vlag was van de VS of Israël. En deze beweringen alleen al kregen 1,3 miljoen reacties en retweets in minder dan een week.

Waar is wel de echte informatie? De kwestie dat Egypte niet bereid is om de poort aan de zuidgrens te openen voor Palestijnen omdat ze hun eigen opstand bestrijden; het feit dat een meerderheid van de Israëlische Joden gekleurde mensen zijn; de pogroms die Israëlische kolonisten tegen Palestijnen plegen; de cynische redenen waarom Netanyahu Hamas aan de macht heeft geholpen?

Er is geen ruimte voor deze ‘three body problems’ op een platform als X, dat echte discussie in de weg staat ten gunste van terreur en pesten. Musk staat model voor het gedrag dat hij aanmoedigt: wees de trol.

Als Musk een genie is, dan is het omdat hij zich heeft gerealiseerd dat deze platforms niet goed zijn voor eerlijke discussie; ze zijn beter om mensen verkeerd te informeren en legers trollen te creëren. Dus laten we gewoon voor dat bedrijfsmodel gaan.

Tegenspraak en matiging werken niet

Het unieke destabiliserende aspect van deze platformen is dat er geen wrijving is. Je gaat een bepaalde richting uit en dan kun je niet meer stoppen. Je blijft gewoon in die richting glijden. Dat is wat er gebeurt met sociale media.

Er is geen wrijving, geen matiging, geen balans. Elk idee glijdt onmiddellijk naar zijn absolute conclusie. Dus ideeën die in ontwikkeling zijn, dingen die misschien samen overwogen kunnen worden - ze eindigen gewoon in hun logische uitersten.

Zo kent bijvoorbeeld het zeer toepasselijke ethos van sociale rechtvaardigheid om de meest kwetsbaren centraal te stellen geen beperkingen op sociale media. Alles moet worden gedefinieerd en vervolgens tot het uiterste worden doorgevoerd. Dus de logica om eerst aan de meest gemarginaliseerde mensen te denken, wordt uiteindelijk zo overgesimplificeerd dat het nutteloos wordt.

Het wordt een lineaire schaal van donkerder is beter, of deze zijn blanke kolonisatoren en deze zijn zwarte inheemse mensen, daarom is het oké voor deze om deze te doden. Of deze zijn de terroristen, daarom is het oké om hen allemaal uit te roeien en iedereen voor wie ze zeggen dat ze terroriseren.

Als een LSD-trip

Een platform als X zorgt voor dit absolute binaire denksysteem, waar geen plaats is voor de complexe details van het echte leven.

En het is moeilijk om complexiteit te erkennen zonder de ene of de andere kant op te hitsen. Mensen op X willen niet horen dat een meerderheid van de Israëlische Joden gekleurde mensen zijn die sinds de jaren twintig en dertig met geweld uit Arabische landen zijn verdreven. Ze willen ook geen onderscheid maken tussen Hamas en de bevolkingsgroepen die zij controleren. De bevolking van Palestina leeft al tientallen jaren onder de druk van onderdrukking en semi-suïcidale omstandigheden, maar toch zijn de meesten het nog steeds niet eens met wat Hamas in hun naam doet. De leiders van Hamas wonen niet eens in Palestina.

Maar dat soort moeilijke informatie, deze ambiguïteit, deze ambivalentie, dit niet binaire gedoe, het past niet in een tweet die de ene of de andere partij de schuld wil geven van de dode baby op de foto. Want dat is de enige manier om meer retweets te krijgen.

Ik hou er niet van om techno deterministisch te zijn, maar dit komt aardig in de buurt. Sociale media hebben gewoon een directe impact, maar wel als onze dominante mediaomgeving. Ik neem hier niet het Social Dilemma perspectief. Het is niet zo dat de algoritmes ons dit aandoen. Het zijn de platforms zelf die wrijvingsloos, ongemodereerd en bevooroordeeld zijn in de richting van dit overgesimplificeerde extremisme.

Die wrijvingsloze kwaliteit van deze ruimte maakt de gebruikers los van de realiteit. Het is als een lsd-trip waarbij de hallucinaties dwingender kunnen worden dan de realiteit. Elke gedachte wordt uitgesponnen en uitvergroot. Als je een angst hebt, is het alsof die zojuist in de realiteit is getoverd. Zonder een opzettelijke set en setting voor zo’n lsd-trip, kun je gemakkelijk verdwalen in de turbulentie.

Ongezond en ongegrond identiteitsdenken

Alles is overal tegelijk. We verliezen alle besef van wie we zijn. En wat doen mensen als ze niet meer weten wie ze zijn? Ze grijpen wanhopig naar identiteit, naar grond - naar bloed en bodem, zoals de blanke nationalisten scandeerden tijdens de door sociale media georganiseerde rally onder Trump. Maak Amerika weer geweldig.

Dat gevoel van natie en oorsprong, hoewel volledig mythisch, geeft een gevoel van gronding, van identiteit in een anderszins etherische en relativistische waas van digitaal postmodernisme. En progressief links deed hetzelfde. Intersectionaliteit, zoals gedefinieerd door Kimberly Williams Crenshaw in 1989, ging oorspronkelijk over kruisende ongunstige factoren en hoe die leidden tot discriminatie in rechtszaken. Het ging over het feit dat je een zwarte vrouw bent in plaats van alleen maar zwart of alleen maar vrouw, of dat je gehandicapt bent en een nieuwe Mexicaanse immigrant, en hoe die structureel nadelige factoren kunnen combineren of elkaar kunnen versterken en tot iets heel anders kunnen leiden.

In een ongegrond overgesimplificeerde digitale mediaomgeving wordt iemands snijpunt afgevlakt als een gekwantificeerde inkeping op een afzonderlijk gedefinieerde lijn of spectrum van verdiensten.

Wie verder op de lijn van onderdrukking staat, krijgt het woord. Dus je hebt mensen die sociale signalen afgeven en ‘bonnetjes’ eisen om te bewijzen dat ze op de een of andere manier dichter bij inheemsheid of authenticiteit staan dan iemand anders. Allemaal om een identiteit te hebben, een officiële verbinding met een grond of plaats of iets om zich verankerd te voelen in deze ongebonden, onwerkelijke, niet-geverifieerde, wazige onderwereld van wat? Tweets.

Identiteit is juist verbondenheid

Uiteindelijk kan er in deze ruimtes niets genuanceerds, niets provisorisch, experimenteel, of ertussenin en zonder oplossing plaatsgrijpen. Helemaal niet zoals het echte leven, dat onzeker is, altijd in beweging en voortdurend migrerend. En ons begrip van de wereld wordt steeds meer bepaald en getriggerd door het misbruik in deze ruimtes.

Onze ervaring van de werkelijkheid wordt in toenemende mate geïnformeerd door deze bullshit, racistische, omgekeerde racistische, nationalistische, door identiteit geobsedeerde drijfveren, en niets van dit alles zal ons helpen om te gaan met de realiteit dat we helemaal geen individuele identiteiten hebben!

Identiteit? Dat is een uitvinding van kapitalisme, marketing en systemen van overheersing. De mate waarin iemand van ons daadwerkelijk een identiteit heeft (tenminste in het Team Human model) is volledig afhankelijk van de connecties die we hebben met andere mensen. Toch? Jij bent mijn identiteit. Sommigen noemen het publiek vangen; ik noem het gemeenschap.

Je hebt X niet nodig

Dus ja, ik ga weg. Ik verlaat X en zo'n beetje al het andere dat ik kan achterlaten. Ik verlaat het voor mijn eigen gezondheid en om een voorbeeld te zijn. Het is niet nodig. Het is niet nodig. Het is niet eens goed, maar het is zeker niet nodig. Zelfs niet voor de publiciteit.

Voor het geval dit helpt om jezelf over te halen om weg te gaan: NPR deed een onderzoek. Zij verlieten X en er was geen verschil in het aantal mensen dat links volgde om op hun platform te komen. Dus beschouw de ruimte X zeker niet als waardevol. Het heeft opzettelijk dezelfde vibe als [videoplatform] Rumble: zonder menselijke tussenkomst nemen allerlei andere vooroordelen de overhand.

Maar we moeten aanwezig zijn, toch? Fout. Rumble en X gaan expliciet over het verwijderen van menselijke tussenkomst uit dit mob-achtige pestgedrag. Ze noemen interventie ‘censuur’. Dat is gewoon geen ruimte om je op een zinvolle manier mee bezig te houden. Maak het niet waardig.

Er is nog een argument tegen het verlaten van het platform, namelijk dat het ‘elitair’ is om te vertrekken. Dat ik weg kan gaan omdat ik een elite ben en al manieren heb om gehoord te worden. Maar dat argument bevalt me niet. Is het elitair om geen heroïne te gebruiken omdat er arme verslaafden zijn die niet kunnen stoppen? Daar trap ik niet in. Nee. Je hebt de macht om weg te gaan.

Als Jerry Springer uitzetten

Sociale media is als één grote trol. Het hele platform is een trol. “Oh jee! Hoe lang ben je al niet meer op Twitter? Heb je gehoord wat er aan de hand is? Heb je gehoord wat ze daar over je zeiden?” Het is een meta trol. Het is een omgeving als trol.

En het is puur anti-institutionalisme. Dat is wat het is. Het is pure bijtendheid, rechts en links. Het is bijtend en het is decadent in de ware zin van het woord. Decadent is niet champagne drinken of sushi eten. Het is verval. Het is verval van de waarden waarvan de moraal en de samenleving zelf afhankelijk zijn. X verlaten is als Jerry Springer op TV uitzetten. Wegkijken van Jerry Springer is niet wegkijken van de realiteit.

Je verliest de realiteit niet uit het oog. Het is terugkijken naar de realiteit. De mensen op deze platforms zijn aan het trippen. Probeer ze daar niet te bereiken. Bijna iedereen heeft nog wel wat tijd van zijn dag buiten sociale media. Dat is het moment om toe te slaan. Vind ze in de echte wereld en knuffel ze. Omhels ze, kus ze, voed ze, neuk ze. Maak ze wakker, oké?

Maar doe het in de echte wereld waar mensen het thuisvoordeel hebben. Dit rijk, het rijk waarin wij leven, dit is het rijk van mededogen, van hoop, van verbinding en, misschien wel het meest van alles, van de liefde en onvoorwaardelijke acceptatie die alleen mogelijk is voor belichaamde wezens om uit te drukken.”

Douglas Rushkoff in Team Human