Mensen maken al minstens 2,6 miljoen jaar gereedschap. En we zijn altijd nieuwsgierig geweest om voortgang te maken, door anderen te kopiëren of door te proberen te begrijpen hoe hun gereedschap werkt en wat je er nog meer mee kunt doen.

Degenen die leren om er mee om te gaan, krijgen kansen om te gedijen, terwijl degenen die dat niet doen waarschijnlijk achterop zullen raken. AI roept gemengde gevoelens op. Er is opwinding over het potentieel ervan, maar ook angst voor de destructieve toepassingen waarvoor ze zou kunnen worden ingezet.

Voor een goede toekomst met AI is het essentieel dat er goede regelgeving komt. En het publiek moet volledig worden betrokken bij beslissingen over de ontwikkeling en implementatie ervan - zoals een nieuwe tentoonstelling in de Science Gallery van King's College London laat zien.

Brug bouwen met consumenten

De tentoonstelling is gemaakt in samenwerking met het culturele programma Future Everything en presenteert serieuze vragen over AI op een speelse manier. Volgens Irini Papadimitriou, creatief directeur van Future Everything, is een van die belangrijke vragen, vooral met betrekking tot het gebruik van AI in de gezondheidszorg: “Wat is de brug tussen onderzoek en consumenten?”

De tentoonstelling zet mensen aan om na te denken over de vraag in de titel, ‘AI: Who's Looking After Me?’ en om bij te dragen aan de collectieve vormgeving van AI.

Siddharth Khajuria, directeur van Science Gallery London, vertelde me het volgende: “We proberen ruimte te creëren voor samenwerking tussen onwaarschijnlijke gemeenschappen van wetenschappers, kunstenaars, patiënten, technologen en vele anderen, in het vertrouwen dat de 'kennis' die ze produceren ... niet vanuit één enkel perspectief zou zijn ontstaan.”

Elementen van de tentoonstelling

De tentoonstelling wil een eyeopener zijn over AI door ongebruikelijke toepassingen van de technologie te laten zien. Deze toepassingen worden gepresenteerd in installaties die aanzetten tot nadenken en nieuwsgierigheid.

Bezoekers worden verwelkomd door Sprout- een zachte, knuffelbare robot geïnspireerd door de natuur. Sprout is ontworpen om te reageren op menselijk gedrag door middel van beweging en kleurveranderingen. Looking For Love, een speelse chatervaring in internetcaféstijl, doet een beroep op de emoties is waarbij bezoekers kunnen proberen de machine iets over liefde bij te brengen.

De Sprout-installatie in de London Science Gallery. George Torode

De installaties Heartificial Intelligence, How Loud Is Too Loud? en Does AI Care? onderzoeken het gebruik van AI in de gezondheidszorg en hoe het hulpmiddel medische professionals zou kunnen ondersteunen in plaats van vervangen.

Verschillende installaties onderzoeken de sociale interacties tussen mensen en AI. The Future is Here! laat zien hoe belangrijk menselijke arbeid is voor het taggen van datasets, omdat dit machine learning mogelijk maakt. What is Essence? Toont hoe een machine mensen ‘ziet’, via door AI gegenereerde beelden van mensen. Het vestigt de aandacht op mogelijke algoritmische vooringenomenheid.

Sentient Beings reflecteert op onze toekomstige interacties met AI-assistenten, terwijl Autonomous Trap 001 het potentieel van samenwerking tussen mens en machine en het bevrijden van AI van grote bedrijven onderzoekt. Newly Forgotten Technologies zet aan tot nadenken over de impact van slimme apparaten op het milieu.

De installatie Between the Lines van Sarah Selby. Foto: George Torode

Between the Lines is een ongewoon kunstwerk. Het kwam tot stand na gesprekken met internationale studenten die door hun universiteiten bij het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken werden aangegeven omdat ze zich niet aan de strenge regels hielden tijdens de Covid-19 pandemie.

Het vestigt de aandacht op de kloof tussen mensen en degenen die beslissingen over hen nemen. Getuigenissen van deze gedetineerde mensen worden gecodeerd in synthetisch DNA, dat wordt omgezet in inkt en in pennen wordt gestopt om te worden uitgedeeld aan de Britse immigratiedienst.

Cat Royale van Blast Theory verkent een toekomst waarin AI meer voorkomt in huis, zoals voor het verzorgen van katten. Een video-installatie toont drie katten die - ogenschijnlijk comfortabel - leven in een omgeving met een robotarm die geschikt is voor AI. De katten negeren de robotarm aanvankelijk, maar na verloop van tijd beginnen ze ermee te spelen. De robot leert hoe hij de individuele katten kan vermaken op basis van hun voorkeuren.

Vertrouwen en wantrouwen

Zie hier de oriëntatie van de poezen met hun robot. De kunstenaar, Matt Adams, vertelde me dat wanneer het aankomt op AI, “vertrouwen en gebrek aan vertrouwen tegelijkertijd bestaan”. Bezoekers worden uitgenodigd om na te denken over de implicaties van het in dienst nemen van een robotkattenoppas en uiteindelijk te beslissen of ze een robot hun eigen huisdier zouden toevertrouwen.

De tentoonstelling AI: Who's Looking After Me gaat vergezeld van een programma met lezingen, rondleidingen, workshops en optredens. De Science Gallery nodigt het publiek uit om mee te helpen vorm te geven aan de manier waarop AI op een dag in ons dagelijks leven kan doordringen.

*) AI: Who’s Looking After Me is nog te zien in the Science Gallery London tot 20 januari 2024.

**) De Hongaarse Aniko Ékart is professor bij de Computer Science Research Group van de Aston University in Birmingham

***) Dit artikel werd eerder gepubliceerd in de Britse uitgave van The Conversation, uitgave vanuit de wetenschap.