Het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) is na de overname van Hollandse Hoogte in 2018 de dominante leverancier van professionele foto’s, mede namens duizenden fotografen. Dit stelt ANP in staat om hoge tarieven te innen op fotogebruik en om inbreuken hard aan te pakken, met instemming van fotojournalisten. Zij roepen bij het per ongeluk gebruiken van hun foto door amateurs ‘diefstal’. Op de verkoop van Hollandse Hoogte aan ANP loopt eigenaar Bas van Beek binnen. Hij wordt de baas van ANP Foto en van de jacht op inbreuken en rechten.

Handmatige handhaving van de rechten op internet van 125 miljoen foto’s is onbegonnen werk. ANP contracteerde hiervoor het bedrijf Permission Machine (PM) in Antwerpen vanwege de combinatie van online speursoftware en een harde juridische aanpak van rechtenschenders. PM is in vijf landen actief, en heet inmiddels Visual Rights Group – waarover later meer.

Degenen die inbreuk maken op rechten van een foto uit de ANP-databank krijgen van Permission Machine claims van vele malen de marktprijs, oplopend tot vele honderden euro’s. Ook al gebruiken de aangepakte bloggers foto’s vaak per ongeluk en verwijderen ze de foto direct na de ontvangen claim van PM. Bedrijven betalen subiet, individuen en non-profit instellingen proberen de hoge claims te bestrijden. PM gaat er met gestrekt been in met deurwaarders en rechtszaken. Netkwesties publiceerde in 2020 over dit verdienmodel, evenals Emerce.

Van John de Mol naar Chris Oomen

John de Mol koopt ANP in 2018 voor versterking van journalistiek bij zijn Talpa-zenders en weet als expert in rechten dat de marktmacht met foto’s flink geld kan opleveren. De strategie van Talpa met ANP mislukt en het persbureau gaat eind mei 2021 over van De Mol (twee miljard vermogen) naar Chris Oomen (geschat op 800 miljoen). Oomen uit na de overname nobele intenties met het nieuwe speeltje: een onafhankelijke nieuwsvoorziening garanderen in tijden van nepnieuws.

Oomen staat te boek als goed mens, geholpen door pers die hem voetstoots bewierookt, met koppen na de ANP-overname als ‘Bij mij is het 100 procent idealisme’. Niet een procentje of wat ijdelheid en hebzucht? Onderzoek blijft uit, niemand vraagt naar de praktijken met Permission Machine.

Daarentegen heeft De Mol het imago van een slechterik, zeker na The Voice-affaire, met zijn rot geschrokken-verklaring. Vrijwel niemand zag het, ook De Mol-biograaf Mark Koster niet die hem kenschetst als een buitengewoon creatieve, snoeiharde werker wiens macht en betrokkenheid een ja-knik cultuur bij Talpa kweekt. De Mol ken ik van een terloopse ontmoeting voor zijn toespraak voor congres Picnic in 2006. (foto); nerveus als een schooljongen voor de eerste spreekbeurt.

Aan de hemelpoort zal De Mol een paar vragen van Petrus moeten beantwoorden, Chris Oomen wordt er met egards begroet. Tussen Oomen en De Mol zijn echter meer overeenkomsten dan verschillen: babyboomers (1949 en 1955), met hard werken grootgebracht in een katholiek nest en houden van voetbal. Beiden zijn buitengemeen getalenteerd, Oomen vooral in rekenen, De Mol in tv-programma’s bedenken; beiden in geld maken met hun eigen en verzameld talent onder betekenisvol – maar verschillend - leiderschap.

In een vraaggesprek in de Telegraaf in 2006 vertelt Oomen hoe hij voor de Leidse studentenvereniging Augustinus geld binnen harkt door bij de ontgroening eerstejaars ‘aan het werk te zetten’ bij de Hoogovens en augurkenfabriek Luykx.

Oomen loopt later binnen met Optiver handel in derivaten, financiële producten met een hoge graad van speculatie. Optiver is gebouwd op een haantjescultuur van handelaren die de modellen van econometristen en wiskundigen te gelde maken in ruil voor hoge beloningen en opties. Optiver is in de VS veroordeeld wegens malversaties.

In 2013 ontvangt Quote een briefje en concludeert: ‘Chris Oomen dichtten wij tot nu toe 7% van Optiver toe, maar is volgens het briefje goed voor 16% van de aandelen.’ Oomen bouwt inmiddels een geweldig imago op met sociaal optreden met ziektekostenverzekeraar DSW. Waar in de parkeergarage in Schiedam zijn Maserati opvalt. Zelfkennis ook: ‘Ik ben geen gemakkelijk iemand. Ik heb een onaangenaam karakter. Sommigen vinden dat ik heel dwingend kan zijn.’

De Mol had dat gezegd kunnen hebben over z’n eigen karakter. Dat De Mol een ‘bad guy’ is Oomen de ‘good guy’, klopt dus niet. Beiden hebben plezier en ellende gebracht, geven veel aan goede doelen (Oomen publiek, De Mol in stilte) en kunnen leuk vertellen over Europacupfinales zoals Benfica-Real Madrid en Feijenoord-Celtic. En vinden  tegenspraak geen groot genoegen. Oomen blijft 32 jaar als directeur bij DSW, een record. ‘Omdat de eigengereide Oomen nooit wegging, durfde intern bijna niemand nog zijn beleid te bekritiseren’, noteert Peter de Waard in de Volkskrant.

Miljardairs versus Martine Bakx

Met Oomen gaat het meedogenloze najagen van fotorechten door ANP/Hollandse Hoogte en Permission Machine door, inclusief intimiderende rechtszaken. Één vrouw trekt ten strijde tegen dit ‘machtsmisbruik’: Martine Bakx, die na een onredelijke veroordeelding wegens fotogebruik door haar dochtertje haar pen oppakt op MartineBakx.com. Aanvankelijk zijn het vooral prikkelende protestartikelen gericht tegen de ‘copyrightmaffia’ waaraan ook juristen in intellectueel eigendom of IE (zoals Charlotte Meindertsma) goed verdienen.

Bakx meent dat juristen kunnen doen en laten wat ze willen omdat de pers er niet over schrijft en journalistenbond NVJ vrolijk meedoet aan de jacht. ‘De pers is met ANP part of the problem. Uitspraken lijken selectief te worden gepubliceerd en niemand die rechtbanken daarop aanspreekt.’ Ze stelt dat aangeklaagde individuen hierdoor nog meer achterstand oplopen tegenover auteursrechtadvocaten met hun databanken. En suggereert een zekere vorm van opzet bij het niet-publiceren, als aanjager van dit commercieel-juridische circus.

De uitspraken inzake fotorechten zet Bakx een voor een online, nu ruim 70 met evenzovele nieuwsbrieven. De schrijnende gevallen waren al bekend, zoals het ‘pikken’ van een foto van John Cruijff op het blog van een 15-jarige waar 4.000 euro werd toegewezen en van de bekende auteur Kluun, uit 2013.

Bakx laat op alle vonnissen een inhoudelijke analyse los en stuit op allerhande curieuze feiten. In haar top-10 kromspraken over foto’s en top-10 foute foto-arresten (hoger beroep) hekelt ze de rechterlijke mores in Nederland die volgens haar de ‘maffiapraktijken’ rond IE-handhaving in de hand werkt.

Het meest ergert ze zich aan het voetstoots vonnissen door rechters tot betalingen door gedaagde inbreukmakers aan de hand van tarieven van Foto Anoniem; een club die fotorechten int als de maker niet te achterhalen is. Toegewezen schadevergoedingen lopen op tot wel 10.000 euro, steeds beduidend hoger dan marktprijzen.

De tweede grote ergernis is veroordeling van aangeklaagde individuen tot het betalen van de proceskosten. Die maken het procederen peperduur en nagenoeg onhaalbaar voor degenen die hun zaak bij de rechter willen aankaarten. Auteursrecht is niet gedekt door particuliere rechtsbijstandverzekeringen, veelal wel door bedrijfsverzekeringen.

Dirk Visser en de trollen

Over deze praktijken van ‘auteursrechttrollen’ publiceren de juristen Charlotte Vrendenbarg en Bram Bogaerts in AMI - tijdschrift voor auteurs-, media- en informatierecht een kritisch artikel. (kopie). (‘Auteursrechttrol’ is afgeleid van patenttrol, een partij die misbruik maakt van patenten om zich ongelimiteerd te verrijken. Bakx gebruikt liever de term copyrightmaffia, omdat volgens haar de IE-handhaving crimineel is.)

Hoogleraar Dirk Visser, zelf een van de bekendste auteursrechtadvocaten en lid van de Commissie Auteursrecht van het ministerie van Justitie en Veiligheid, tekent mee voor dit felle stuk. Bakx: ‘Opmerkelijk omdat Dirk Visser in 2017 de Rijdende Rechter bijstond als deskundige in een zaak met Permission Machine en Hollandse Hoogte omtrent een stockfoto. De Rijdende Rechter liet na de marktprijs te onderzoeken, nam klakkeloos het ingebrachte tarief van 200 euro over en bepaalde de schade op 500 euro. De uitspraak gaf de afpersingspraktijken van PM een legaal tintje.’

Visser: ‘In De Rijdende Rechter besprak ik als deskundige de stand van rechtspraak. Destijds wezen rechters hoge vergoedingen toe. Inmiddels worden, mede door de inzet van juristen en academici, lagere vergoedingen toegewezen. Al is dat helaas niet altijd zo.’

De conclusie van dit stuk van Visser cs. luidt dat dat bij inbreuken een claim met verhoging van 25 procent van de fotokosten billijk is. Foto’s worden vaak meer keren verkocht, zeker als trollen rechten innen, dus inbreukmakers het vel over de oren trekken is verkeerd.

En ook: ‘Als een redelijke gebruiksvergoeding is aangeboden, is voor een proceskostenveroordeling in beginsel geen plaats. In dat geval zou juist de eiser in de proceskosten veroordeeld moeten worden.’ Dus vinden deze IE-experts, rechters kunnen auteursrechttrollen als Permission Machine proceskosten in rekening brengen in plaats van het individu dat ze aanpakken. Dat levert een eerlijker speelveld. De gunstige invloed van academici en juristen op de barre praktijk is overigens niet zo helder waarneembaar.

Zelf had ik twee keer met PM van doen – en ben in deze kwesties dus niet neutraal. Zie de laatste aanmaning van de deurwaarder om 700 euro te betalen voor een plaatje dat door een medewerker was aangeleverd bij een artikel. Dan slaap je niet lekker, intimidatie is onderdeel van de strategie. PM heeft veel ervaring en – al dan niet expliciete – draaiboeken om vermeende inbreukmakers de duimschroeven aan te draaien.

Brief aan Oomen

Dus liet ik via e-mail weten dat wij een artikel kunnen schrijven over Bas van Beek van ANP/Hollandse Hoogte, multimiljonair en tot zijn vertrek eind 2020 een belangrijke aanjager van Permission Machine, en eerder al een vermaard ‘rechtenjager’. Dat was tegen het zere been, zelf macht misbruiken is niet erg maar als een ander dit oppert is het een ‘bedreiging’.

Positiever: begin juni 2021 verstuur ik namens een aantal freelancers en bloggers die met Permission Machine van doen hadden een brief aan Chris Oomen met het verzoek om de misstanden in ogenschouw te nemen: ‘U staat bekend als een scherpe ondernemer met een hart van goud. Dat willen wij aanspreken voor een groot probleem dat we ontmoeten met de afwikkeling van fotorechten door het ANP via  Permission Machine.

…ga met ons om de tafel om een einde te maken aan de oneerlijke geldjacht. We zijn geen derivaat, maar mensen met gratis websites die geen vlieg kwaad willen doen. Net als u, het hart op de goede plaats, niet waard om als misdadigers een straf opgelegd te krijgen.

… Uiteraard vinden we dat fotografen recht hebben op hun vergoeding. Daar staan in de markt redelijke bedragen voor. Als we in de fout zijn gegaan, is zo’n vergoeding op z’n plaats. Die ligt beduidend onder de 100 euro terwijl Permission Machine aanmaningen stuurt voor vele honderden euro’s.’

Maandenlang vernemen we niets. In het najaar van 2021 bellen we een aantal malen. Het secretariaat van DSW bevestigt dat de brief bij Oomen zelf ligt, maar kan niet zeggen wanneer we antwoord mogen verwachten. Het duurt en duurt. Tot een van de secretaresses DSW bekent dat Oomen niet van zins is om ons te antwoorden. Iets met arrogantie van groot geld en macht, of weldoenerij? Ze vindt het vervelend, schaamt zich mogelijk voor deze houding van haar baas, maar kan niets uitrichten.

Belgische rechter hard

Oomen wil als eigenaar kennelijk de ANP-directie niet openbaar voor de voeten lopen. Er ontstaat wel beweging, zowel juridisch en publicitair en wellicht mede door ingrijpen van Oomen. In deze volgorde:

In november 2021 vonnist een rechtbank in Gent verrassend hard in het nadeel van Permission Machine in een zaak van Kortom, een Belgische vereniging voor open communicatie. Die had fotorechten geschonden van Belga, de evenknie van ANP. Kortom ontving een vordering voor licentierechten van PM en maakte daar een principezaak van, gericht tegen de ‘onredelijke en agressieve’ werkwijze van PM.

Anders dan de Nederlandse rechters laakt deze Belgische rechter methoden en doel van PM. Dat tracht immers inkomsten te maximaliseren in plaats van inbreuken te bestrijden, want ‘heeft er commercieel baat bij dat schendingen in stand worden gehouden, terwijl haar algemene opdracht er precies in bestaat deze te bestrijden zodat de rechtenhouder zich verzekerd weet van een sluitende bewaking die in de eerste plaats streeft naar het vermijden van inbreuken.’

Met als vaststelling: ‘Dergelijke praktijken vertonen alle kenmerken van een zogenaamde ‘auteursrechttrol’…die zich enkel inlaat met het vorderen en innen van vergoedingen van vermeende inbreukmakers.’ Dit is ‘disproportionele uitoefening van rechten’.

Met dit vonnis lijken PM en ANP hun hand te hebben overspeeld. Het leidt tot een kritisch artikel van DutchITchannel dat schrijft over PM-oprichter en eigenaar Ywein Van den Brande. Hij is tevens eigenaar van ICT Law Partners en van Crealaw. En dat PM in 2020 560.000 euro winst boekt. In Belgische krant De Standaard schrijft Dominique Deckmijn dat Van Den Brande met PM in beroep gaat tegen de Gentse uitspraak, daar is tot op heden niets van vernomen.

To trol or not to trol

In maart 2022 reageert PM op de eigen site met een verweer ‘Over auteursrechttrollen’ (offline gehaald inmiddels): ‘Naar onze mening maken we gewoon gebruik van de bestaande rechtsmiddelen om de rechten van fotografen en fotoagentschappen te verdedigen. Bovendien kan hun inkomen door dit soort uitspraken in het gedrang komen, en dat willen we niet.’

Het bedrijf ontkent een auteursrechttrol te zijn, want gebruikt de rechten niet te kwader trouw, vraagt geen ‘onredelijke hoge vergoedingen’, doet een grondige analyse van inbreuken en krijgt van rechters veelal gelijk.

We spreken Van den Brande over de gevolgen van de Belgische rechterlijke uitspraak. Hij is het daarmee flagrant oneens en kondigt aan vier wetenschappers hun mening over het vonnis en de werkwijze van PM te zullen vragen, tegen betaling: de IE-experts Feer Verkade (Amsterdam), Mireille Buydens (Brussel, advocatenkantoor Janson), Antoon Quadvlieg (Nijmegen, Klos Advocaten) en advocaat Jeff Keusterman. Samengevat: de juristen achten de praktijk van PM juridisch verdedigbaar.

Volgens Bakx miskennen ze EU-wetgeving inzake de  Europese Handhavingsrichtlijn betreffende de intellectuele eigendomsrechten (2004/48/EG). Daarin staat in art. 1 reeds dat procedures en rechtsmiddelen eerlijk en billijk moeten zijn en niet onnodig ingewikkeld of kostbaar. En art. 13 formuleert bij inbreuk ‘een passende vergoeding…een bedrag aan royalty’s of vergoedingen dat verschuldigd was geweest indien de inbreukmaker toestemming had gevraagd om het desbetreffende intellectuele-eigendomsrecht te gebruiken…’

Er is niets ‘passend’ aan de claims van PM noch aan de vonnissen, vindt Bakx. ‘Op grond van dit recht vind ik dat ieder niet-commerciële persoon of instantie die onopzettelijk rechten heeft geschonden én de foto op eerste verzoek heeft verwijderd niet schadeplichtig is. Dat Nederlandse rechters ANP veelal gelijk geven en hoge schadevergoedingen toekennen bij dit soort onopzettelijke schendingen is onverteerbaar. Haar zienswijze wordt bevestigd in Belgische kamervragen in mei 2022.

Feer Verkade, desgevraagd, vindt het bezwaarschrift van Bakx, juridisch inhoudelijk zwak, te veel een ’klaroenstoot…Wat vroeger mogelijk als futiliteit onopgemerkt en zonder claim bleef, kan dankzij computertechnieken nu gemakkelijker achterhaald worden en in een claim resulteren. De auteur/fotograaf kan daardoor beter zijn recht krijgen. Dat hij daarvoor een bureau inschakelt, is logisch, net zoals de componisten het al een eeuw met Buma zo doen. Verdienmodel voor juristen? De gehele juridische incassopraktijk werkt in wezen zo.’

Wel is Verkade kritisch over de grote variaties in bedragen die rechters laten betalen: ‘Die grote bandbreedte is vervelend voor iedereen, want zo worden partijen over en weer ertoe geneigd om over die hoogte te gaan procederen. Je kunt de Europese Commissie vragen om harmonisatie te bewerkstellingen. Maar op mijn leeftijd, ‘sadder and wiser’, betwijfel ik of zo’n initiatief binnen tien jaar vruchten zal afwerpen.’

Over hoge kosten om recht te kunnen halen, stelt Verkade: ‘Procederen kost vaak veel geld. De proceskostenregeling van Richtlijn 2004/48/EG voor auteursrecht stuwt de kosten voor de verliezende partij extra op, en dat heeft mijn sympathie niet.’

Bakx: ‘Jazeker, ik trek al jaren aan de bel, doch die klaroenstoten worden niet gehoord. ANP kan zo opereren door de huidige jurisprudentie in Nederland. Inderdaad, zoals Verkade stelt, is daar niets onwettelijks aan. En voor harmonisatie van schadevergoedingen en kosten loopt al meer dan 2,5 jaar een petitie.’

Hans de Zwart versus ANP Foto

Deugt het heftige claimen bij inbreuken door particulieren moreel? Daarover komt meer publiciteit bij BNR Digitaal van Herbert Blankesteijn. Hans de Zwart, voorheen Bits of Freedom en nu Racism and Technology Center, schrijft een ‘open brief’ aan ANP-eigenaar Chris Oomen naar aanleiding van een PM-claim. Zwart laakt de hoge bedragen en dreigende bejegening door PM. Een rechtsgang is veel te duur voor individuen en daar maakt PM misbruik van.

Zwart gaat bij BNR in debat met Edouard van Arem, manager foto bij ANP. De vraag van Zwart is: waarom waarschuwen jullie mensen niet eerst even? Van Arem zegt dat het verdienmodel dat onmogelijk maakt: PM hanteert dure software om inbreuken op te sporen, en betaalt personeel om de handhaving uit te voeren. ‘Maar uiteindelijk gaat het om de fotograaf en de agentschappen. Die leven van de opbrengst van hun foto’s. Als we eerst gaan waarschuwen worden er heel veel foto’s zomaar gebruikt en verdient de fotograaf vervolgens nog niks.’

Zwart wijst op non-commercieel gebruik van foto’s en stelt: ‘Juridisch zal het allemaal wel kunnen, maar is het moreel gerechtvaardigd? Permission Machine staat bekend als een auteursrechtentrol. De Belgische rechter heeft dat superhelder gezegd. Het is een partij die veel hogere bedragen vordert dan de foto’s commercieel kosten en hoge druk zet op mensen.’

Van Arem: ‘Hans heeft iets gedaan wat niet mag, een foto gebruikt die niet van hem is en daar wordt hij voor bestraft. De boete is pittig en komt hard aan. Maar we zijn nu met Permission Machine in gesprek, want in België heeft Permission Machine een aantal tikken op de vingers gekregen. Op korte termijn komt er aanpassing, want er is ook voortschrijdend inzicht.’

Hij zegt ook dat PM en ANP regelmatig overleggen over het al dan niet aanschrijven van personen en organisaties die rechten geschonden kunnen hebben en dat PM ‘prima werk’ verricht. PM handelt dus op aanwijzing van het ANP dat baat heeft bij het rigide verdienmodel.

Simon Hania zegt in de BNR-uitzending dat met rechtenschendingen zijn tijd als jurist bij TomTom hij zich ‘lankmoedig’ opstelde, zeker tegenover non-commerciële partijen oftewel ‘armoedzaaiers’ die in hun onschuld in de fout gaan. ANP zegt bij ‘dringende reden’ soms de hand over het hart te strijken. Van Arem: ‘Waar leggen wij de grens tussen partijen die wel en geen geld hebben?’

Hoofdredacteur ANP

Eind 2021 ageerde freelancer Hay Kranen al tegen de ANP/PM methode. Freelance journalist Maarten Dallinga publiceert in maart 2022 een open brief tegen de praktijk van PM voor ANP vanwege ‘onrechtvaardigheid en machtsmisbruik’…Wat wil het geval: ik had in 2017 op mijn persoonlijke website een linkje geplaatst naar een NRC-artikel dat ik had geschreven. Met daarbij een piepkleine uitsnede van de ANP-foto die ook bij mijn artikel was gebruikt door de krant. Dat had ik natuurlijk nooit moeten doen, maar ik was mij op dat moment oprecht niet bewust van mijn fout.

Daar kun je van alles over zeggen en van vinden, maar het is zo. Ik was volledig vergeten dat ik deze foto destijds had geplaatst, maar het ANP – of eigenlijk het ijverige Permission Machine – klaarblijkelijk niet. Nu heb ik een schikkingsvoorstel van in totaal 522 euro ontvangen.’

De brief doet een moreel appèl op Freek Staps, hoofdredacteur van het ANP. Dat is tevergeefs, het moreel kompas van Freek Staps wijst een andere richting op: ‘Jij gebruikt stevige woorden als “onrechtvaardig” en “machtsmisbruik” maar ook deze professionals verdienen het betaald te worden – wij trouwens ook – en dankzij een extern bedrijf, Permission Machine, sporen wij dat oneigenlijke gebruik op. Dat kost geld en dat moet betaald worden. Ook dat is niet onterecht.’

Hij miskent de vraag van Dallinga en al die anderen die namens het gezagsgetrouwe ANP van Freek Staps zwaar worden geïntimideerd: hanteer de normale menselijke maat voor overtredingen die volstrekt onopzettelijk zijn begaan door bloggers en freelancers.

(En om Staps morele besef een handje te helpen: als non-commerciële organisatie of een persoon een artikel van mij overneemt, stuur ik een berichtje met het verzoek om het ‘citaat’ te beperken en te verwijzen naar het origineel met een hyperlink. Ook dit artikel is overigens gratis geschreven, zit vele dagen werk in. Net als in het werk van Martine Bakx.)

Nieuwe naam en mildere methoden?

Dus als het aan Freek Staps ligt, gaat de PM-praktijk nog lang door. De uitspraak van de Belgische rechter en wellicht bemoeienis van Chris Oomen brengen toch veranderingen.

Wat is er gebeurd? PM is niet meer. Ywein Van den Brande ziet zich na overleg met grootste klanten ANP en Belga genoodzaakt de besmette naam te verruilen voor een ‘vriendelijker klank’. Permission Machine wekt te veel te indruk dat een robot of machine op mensen jaagt. Het heet nu Visual Rights Group.

Is er een wat milder optreden mogelijk? Van den Brande tegen Netkwesties: ‘We gaan meer transparantie bieden over de vergoedingen die wij vragen, welk deel voor de fotograaf is en welk deel voor ons. Bij claims gaan we een bijlage sturen met een uitleg van onze werkzaamheden. Met meer transparantie kunnen mensen beter begrijpen waar die kosten naar toe gaan. Ook zetten we een academie met kennis over auteursrecht.’

Van Den Brande bestrijdt de opmerking dat mensen als misdadiger worden behandeld: ‘De behandeling van een misdadiger is toch nog iets straffer dan dat wij doen. We gaan wel beter selecteren welke mensen we aanschrijven. Als het een organisatie betreft, dus ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, zullen we ze blijven aanschrijven. Maar een blogger die niet is ingeschreven bij een KvK niet.’

Ook veel publicisten en stichtingen zonder verdienmodel zijn bij een KvK ingeschreven. Volgens Van den Brande is die grens noodzakelijk: ‘Een KvK-inschrijving duidt op professioneel handelen. Om heel de non-profit van gratis fotomateriaal te voorzien, gaat de fotografen, ANP en Belga te ver.’

Visual Rights Group legt haar methode uit en is transparant over tarieven. Haar werkzaamheden kosten 230 euro per inbreuk, plus deurwaarder. Voor de foto worden verschillende tarieven gehanteerd: voor ANP-rechten voor particulieren/bloggers 180 euro voor gebruik van langer dan 1 jaar en voor websites van organisaties 220 euro.

De foto- en bureaukosten komen samen nog op 400 tot 500 euro, niet enkel 10 keer de marktprijs van een foto, te forse bedragen voor mensen die ongewild rechten schenden. Inbreukmakers eerst netjes waarschuwen is geen optie voor Van Den Brande: ‘Daarvoor is geen juridisch bedrijfsmodel. Opsporing en aanschrijven kosten geld.’

In een artikel op Trends van Belgisch opinieblad Knack klaagt Van den Brande over zijn onjuiste imago en beoordeling door de Belgisch rechter, maar bekent wel dat hebzucht de oorzaak is van het brandschatten en opjagen van inbreukmakers: ‘We hebben het te ver laten komen, omdat we te veel focusten op groei en naar het buitenland gaan…’