Christian Van Thillo, voorzitter van de Raad van Europese Uitgevers en van kranten- websites en tv-exploitant Persgroep, schreef een opinieartikel in The Times onder de titel ‘Publishers need protection from internet thieves’, dat hieronder integraal staat. Hiervan verscheen een langere versie in vertaling in Het Financieele Dagblad onder de titel ‘Toekomst van de vrije pers staat op het spel bij EU-Richtlijn Auteursrechten’.

Dus ook Van Thillo kiest de alarmistische toonzetting van degenen die hij kapittelt. Dat is modern, want het geloof in rationele argumenten is flinterdun geworden. De vraag: zet het kopiëren van de inhoud van kranten en websites van uitgevers hun voortbestaan op het spel? En zijn de voorgestelde maatregelen om hun situatie te verbeteren proportioneel? Dat is niet zo, betoogde Van Thillo’s landgenoot Lode Goukens – eerder op deze site. Vandaag de andere kant van het rechtenverhaal, van Van Thillo.

Het doel van het Europese voorstel vormt een poging om de Amerikaanse techreuzen (meer) te laten betalen aan Europese makers van inhoud en hun exploitanten, en om piraterij verder terug te dringen. De twee belangrijkste middelen waarin de wet voorziet: het verplichte filter voor partijen als Google/YouTube en Facebook om content te controleren op rechtenschending voorafgaan aan het uploaden; en de vrijheid voor het linken en overnemen van fragmenten/citaten beperken.

Heksenjacht Hollandse Hoogte

Het verhaal heeft twee kanten. Als betaald journalist begrijp ik Van Thillo, maar als vrije schrijver, en ook als wetenschappelijk onderzoeker vind ik de voorgestelde wet te ver gaan. Zo werkte ik afgelopen jaar voor vier titels van Persgroep (vooral voor Intermediair). Het is prettig als Persgroep rendabel blijft en freelancers goed betaalt. Aan de andere kant maak ik publicaties als Netkwesties die geen geld genereren en belang hebben bij een open internet waarin je vrijelijk kunt verwijzen en citeren binnen de wettelijke grenzen.

Datzelfde geldt voor de muziek- en videomarkt. Het is noodzakelijk dat film- en muziekdistributie wat beter wordt beschermd en logisch dat Brein etc. teleurgesteld zijn dat het voorstel niet onverkort aangenomen is. Wellicht is het na de nodige aanpassingen wat evenwichtiger.

Van rechtenhandhaving op internet word je niet vrolijk. Zo kreeg ik te maken met de private opsporingsclub Permission Machine – ook - in België die namens fotobureau Hollandse Hoogte rechten kwam innen voor per ongeluk gebruikte thumbnails waarop rechten zouden rusten. Nog nooit heb ik met zulke nare methoden te maken gehad als deze personen die optraden namens directeur/eigenaar Bas van Beek van Hollandse Hoogte. Hijzelf reageerde niet op verzoeken om fatsoenlijk te blijven.

Terwijl diezelfde Bas van Beek recent zijn fotobureau voor goed geld aan Talpa van John de Mol verkocht. En het zelf ook niet zo nauw neemt met rechten van de fotografen die hij exploiteert, zoals althans fotograaf Robbert Goddyn beweert. Volgens hem heeft Bas van Beek zijn rijkdom mede opgebouwd door sluw rechten van fotografen te verzamelen en te exploiteren.

Soms worden m’n artikelen overgenomen, ook van Netkwesties. In alle gevallen volstaat een  berichtje naar degene die ‘steelt’ met een vriendelijk verzoek om het artikel weg te halen en een link te bieden een bezoekers zodat ze op deze site komen om het hele verhaal te lezen. Dat werkt altijd. De nieuwe wetgeving geeft ook vrij baan aan Hollandse Hoogte en andere jachthonden die onschuldige burgers proberen te pakken.

Een actueel voorbeeld: voor dit artikel zoeken we een foto van Van Thillo. Persgroep vespreidt die foto's maar niet duidelijk is of er rechten op rusten. Plaats je per ongeluk zo'n foto, dan krijg je gelijk een enorme claim.

Wie is de boef?

Dus wie is in dit geval de dief? In mijn ogen is Bas van Beek degene die zijn bankrekening vollaadt door onereus veel geld te claimen op onfatsoenlijke wijze van mensen die zonder inkomsten op internet publiceren. Ofschoon Er gelukkig nu een uitspraak is van de rechtbank Rotterdam in het voordeel van een natuurorganisatie die voor rechten aan de galg gehangen werd.

Nu gaat het Van Thillo er niet om kleine partijen te pakken, ofschoon die soms ook namens Persgroep worden aangesproken door externe bureaus. Rechten vormen handel, zo simpel is dat en vanwege de creatieve prestatie ook noodzakelijk. In de voorwaarden van Persgroep Nederland staat nu, bijvoorbeeld bij Trouw:

‘U mag altijd een tekstfragment van maximaal vijftig (50) woorden uit een artikel uit een Uitgave plus de artikelkop overnemen, mits u bij een digitale Uitgave correct linkt naar het oorspronkelijke artikel en bij een print Uitgave de titel van de krant als bron vermeldt alsook de editie en publicatiedatum. Indien u meer dan bovengenoemd maximum wenst over te nemen, dient u vooraf toestemming te vragen. Indien toestemming wordt verleend verkrijgt u een eenmalig gebruiksrecht tegen betaling van EUR 0,37 (inclusief BTW) per woord voor de tekst.’

Dat is de verkoopkant van rechten, die alleszins billijk klinkt.. In de voorwaarden voor freelancers, de inkoopkant, heeft Persgroep vergaande rechten. Er geldt een minimumtarief van 13 cent per woord (zonder BTW) waarmee teksten in alle uitgaven van Persgroep eeuwig kunnen worden geëxploiteerd. Gelukkig betalen de titels meestal meer. Maar de 13 cent per woord tegenover de verkoop van 37 cent per woord – voor één afnemer - zegt ook iets over de verhoudingen.

Van Thillo heeft het vooral gemunt op grote Amerikaanse partijen die mede bestaan van het linken en uploaden van zijn content. Volgens hem en den Europese en ook de Nederlandse uitgeversbond hebben deze partijen 30 miljoen euro geïnvesteerd in een lobby om de Auteursrechtenrichtlijn tegen te houden. Dankzij activisme is dat, vooralsnog, ook gelukt.

Hij heeft argumenten om het ‘parasiteren’ door Google en Facebook te laken. Maar hebben deze bedrijven de pers niet minder nodig dan omgekeerd? Anders dan voor gunstige artikelen en imago, ook een reden voor Google om de journalistiek uitgebreid van geld te voorzien om digitaal te vernieuwen.

Ieder pakt zijn deel in een vrije markt, maar de grens tussen rechtmatige exploitatie en wat Van Thillo als ‘diefstal’ veroordeelt is wellicht minder helder dan hij zich voorstelt.

Het verhaal van Christian Van Thillo in The Times:

‘Uitgevers hebben bescherming nodig tegen internetdieven

Als iemand me zou vertellen dat ik volgens een wetsvoorstel vervolgd zou kunnen worden voor het delen van links naar artikelen met familie en vrienden, dan zou ik de eerste zijn om een petitie te tekenen om die wet te blokkeren. Geruststellend voor iedereen, zo’n wet staat niet op til.

Treurig genoeg, radicale tegenstanders van het auteursrecht voeren een heftige en vaak hysterische campagne, gesteund door anti-auteursrecht radicalen en een lobby van Amerikaanse internetreuzen die hiervoor $ 36 miljoen opzij hebben gelegd; erop gericht ons te laten geloven dat een EU-voorstel voor de naburige rechten voor uitgevers het einde zal betekenen van het internet zoals we dat nu kennen.

That suggestion is rubbish — but rubbish is what you’ll find on the internet if press publishers cannot continue to finance professional, fact-checked journalism; if small, niche publishers fail; if press publishers cannot continue to pay correspondents to bring you the news, entertainment, comment and analysis that populates the internet with information and for which we publishers are legally accountable.

A copyright law is being proposed for a publisher’s neighbouring right, that much is true. At present, publishers do not have rights to protect their press publications under EU copyright law: the sum of the contributions from journalists, photographers, designers and editors is not protected at the publisher level. A publisher’s right would make publishers the rightholders of a finished product.

Four important votes in the European Parliament have approved the publisher’s right, acknowledging that this legal tool is needed to make copyright fit for the digital age: to address the situation whereby publishers’ valuable content is routinely copied, re-used and monetised by other companies without permission or recompense.

We still have some way to go through the legal process before this becomes law and still the vested interests cry wolf, calling for action against a draft law that will make it easier for publishers to license their content and harder for companies to steal it.

We hope that we will get to the point where it is as unacceptable for newspapers to be copied and monetised without permission in the online world as it has always been in the offline one. Meanwhile, the publisher’s right would be a good start and would encourage negotiation rather than litigation.

So, next time you’re asked to sign a petition against this copyright reform (cynically named #savethelink), know what you’re putting your name to: the right to steal and profit from others’ efforts and investments and the protection of US internet giants.

The link is absolutely safe — what we need to worry about is what kind of news ecosystem you would like.’