In de nieuwe privacyverordening of AVG wordt het ‘Recht op vergetelheid’(kortweg ‘vergeetrecht’) verankerd. Iedereen kan privégegevens van internet laten verwijderen. Het is niet absoluut, maar  moet afgewogen worden tegen het recht op vrije meningsuiting, dus ondermeer de persvrijheid en de archieffunctie van de pers.

In 2015 schreef ik er onderstaande column over. Deze column verscheen op 18 september 2015 eerst in Trouw. Die gaat nog louter over Google en niet over de AVG waarin de jurisprudentie ten aanzien van Google min of meer is opgenomen. (En uitgebreid voor verwijdering van persoonsgegevens in besloten databanken, volgens mij een juist recht.)

In 'Onno Hoes en het recht om vergeten te worden' schrijft Naema Tahir (20 augustus 2015, foto ) dat de makers van internet nooit hebben stilgestaan bij 'ons recht om vergeten te worden'. Dat Europese vergeetrecht werd inderdaad pas in 2014 realiteit: zoekgigant Google moet nu ook ongewenste links naar privacygevoelige informatie uit haar index verwijderen. Dat wil zeggen, uit Europese versies van de zoekmachine, bijvoorbeeld Google.nl, maar niet van Google.com. Maar omdat de informatie blijft bestaan, kunnen Googles concurrenten die nog wel opdiepen. Bovendien is het Google zelf dat beslist of een beroep op vergeetrecht terecht is.

Uit menselijk oogpunt is het goed mensen geen levenslang op te leggen voor een uitglijer, zeker in een samenleving waarin 'trial by media' op de loer licht. Maar het vergeetrecht werkt gebrekkig.

Zo publiceren Britse kranten indexen met verwijderde artikelen, en leggen zo juist extra accent op de overtreding of misstap. Ook verloren Nederlanders rechtszaken waarin zij mediasites vorderden artikelen te verwijderen. Tahir stelt terecht dat bij onrechtmatigheid, zoals in het geval-Hoes, hij vanwege alle publiciteit toch levenslang heeft.

Het eeuwige digitale geheugen maakt daarmee vergeving cruciaal. We rijden allemaal wel eens een scheve schaats. Vergeving is diep geworteld in de westerse christelijke beschaving, maar heeft aan kracht verloren. We verlekkeren ons juist aan misstappen en houden van het nawijzen, wat van mensen als Hoes de nodige geestelijke weerstand vereist - wat niet iedereen is gegeven, getuige het aantal zelfmoorden van slachtoffers van de digitale schandpaal.

Maar is vergeving in alle culturen ontwikkeld? Steeds meer westerse bedrijven komen onder Chinees bestuur. Hoe kijken die bij sollicitaties naar ons gedrag in sociale media? Om nog maar niet te spreken van religies die eigen wetten, normen en waarden willen opleggen waarmee ons vrijwillig verstrekte internetgedrag op gespannen voet staat.

Het mondiale dorp dat internet creëerde, heeft gemakzucht als uitgangspunt. We verkiezen gemak van Facebook en Google om kennis te bereiken en contacten te onderhouden. We menen dat dit gratis is, maar de prijs zal hoger uitpakken dan menigeen vermoedt.