Maurice de Hond, Hans Schnitzler en kinderen op de iPad

Het ging er nogal hard aan toe en dat was niet de eerste keer in het dossier over O4NT of ‘iPad-scholen’ dat al een poosje loopt. Het past in een nationale traditie van debat over Artikel 23. Ipad of niet heeft een religieus tintje, ons Tahirplein.  

Maurice is al decennia een voorloper in digitaal ondernemen, met wisselend succes. Ook schreef hij vroeg over Internet (‘Met de snelheid van het licht’) en later een tweede boek. Hij refereerde er deze week aan de onbegrepene te zijn geweest die later toch gelijk kreeg. Ieder kan zelf oordelen.

Alles moet nu en intensief. Maurice is nog steeds dat geduldloze jochie van de groenteboer die vecht voor de lege kisten. Morgen is het fruit bedorven. Dat wekt herkenning en sympathie. We boffen dat hij zo uitgesproken en verbeten schrijft voor ons.

Hans Schnitzler een van de grondigste denkers van het vaderland voor zover je dat te Barcelona kunt zijn. Hij neemt juist ruim de tijd en afstand voor denkwerk en heeft de mogelijkheid om dat te kunnen doen. Dat levert prachtige en leerzame stukken op, hoogtepunten van Netkwesties en de Volkskrant, ook op iPad.

Dochters op iPads

Maurice de Hond kwam het eerst in het vizier van Hans Schnitzler vanwege het peilen van verkiezingskoorts. Dit betrof evengoed de media en politici zelf die de output van De Hond fressen, wars van moraal. Die harde kritiek op de verwording van de democratie vond ik van hoog niveau, krachtiger en beter gefundeerd dan zijn oppositie tegen O4NT of ‘iPad-scholen’.

Er is immers werkelijk een groot probleem met het onderwijs in Nederland, technologie is belangrijk geworden en De Hond heeft vele volgers die razend enthousiast zijn en daar kennelijk goede redenen voor hebben. Over tempo, intensiteit en verhouding tussen vorm en inhoud kun je van mening verschillen.

Maurice de Hond voert regelmatig zijn dochtertje Daphne op en publiceerde een prentje van haar iPad-werkje. Maar is dat een krachtig argument om een onderwijssysteem te veranderen? Alle kinderen zijn al snel vaardig op de iPad.

Die N=1 ervaring, vooruit N=3 of N=7 met vriendinnetjes en nichtjes, volstaat echter voor geen van ons ouders als antwoord op de grote vraag: welke volwassenen willen we dat ze zullen worden straks en hoe bereiken we dat, voor zover je er invloed op kunt uitoefenen?
Ieder geeft een eigen antwoord en heeft dus gelijk vanuit het oogpunt dat je het beste wilt voor je eigen kinderen maar ook voor kinderen van andere ouders. Ik wil dat ze gelukkig worden van boeken maar ook vaardig worden met technologie van straks.

O4NT of leren programmeren

Die is er echter nog niet! De iPad is 25 jaar oud als ze klaar zijn met leren.  Straks kunnen kinderen met een bril, contactlens of zelfs implantaat alle kennis de hele dag direct beschikbaar hebben. Wat moeten ze dan weten en hoe beklijft die kennis het best en gaan ze er het meest kritisch mee om?

Het lijkt me goed om kinderen te leren doorgronden hoe programmatuur hen stuurt, net als (leer)boeken overigens. In Finland en Estland leren kinderen nu software te doorgronden en een beetje programmeren vanwege het begrip van code, in plaats van/naast het gemak van het schuiven met iPad programma’s.

Dat spreekt me aan, maar ik ben voorzichtig met meningen over technologie. Maar we zullen later met al dan niet evenwichtige, gelukkige volwassenen dia sociaal mee kunnen en hun brood verdienen, en met de latere Nobelprijswinnaars, pas weten welke educatie goed was.

Vaders kijken, als het goed is, niet alleen met bewondering welke resultaten de jonge dames nu al met het digitale speelgoed behalen, maar ook wat het doet met hun fantasie, concentratie en sociaal gedrag. Helpt een moderner systeem, bijvoorbeeld met O4NT van Maurice de Hond, om hun de klassieke wijsgeren die Hans Schnitzler goed kent, op jonge leeftijd bij te brengen?

Kritisch op De Hond en Schnitzler

De vraag is dus voor mij niet alleen of ze vaardig zijn met technologie waar Maurice de Hond voor staat, maar daardoor ook het nuttige van het manipulatieve van zijn peilingen kunnen onderscheiden.

En dat ze de rust vinden om een goed boek geheel uit te lezen, maar dan ook het denkwerk van Hans Schnitzler net zozeer kunnen appreciëren als weerleggen waar het zwak is.

Ik prijs me gelukkig dat De Hond en Schnitzler zich moeite getroosten om hun standpunten uit te leggen. Ik denk zelfs dat de een de perfecte coach zou kunnen zijn van de ander. Maar de confrontatie is wel boeiend...

Tot zover maar even. Niet te vergeten, de meningen van andere leden van het Netkwesties expertforum in deze kwestie: van Jaap van Till en van Justine Pardoen, ook van Gerard van Oortmerssen en (in deze vooral) van Marleen Stikker